گزارش گاردین از تاثیر سخنان اسلام‌ستیزانه جناح راست در بریتانیا
تاریخ انتشار: ۸ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۳۹۱۷۳
به گزارش حوزه بین الملل خبر گزاری تقریب، نسرین نظیر با انتشار مقاله‌ای در روزنامه گاردین، حادثه‌ای پر از نفرت را بازگو می‌کند که شخصاً در لندن هنگام رفتن به ایستگاه مترو «پیکادیلی سیرک» تجربه کرده بود، جایی که مردی در حالی که فریاد می‌کشید، بطری را به سوی او پرتاب کرد: «از کشور ما برو، ای زن مسلمان لعنتی، به فلسطین برگرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی در این گزارش آورده است: مایه تاسف این است که این حادثه منحصر به این فرد نبوده است. نویسنده این مسئولیت را برعهده راست‌گرا ها می‌داند و می‌گوید: «لفاظی‌های ضد اسلامی که توسط سیاستمداران راست‌گرا استفاده می‌شود، به جنایات نفرت‌انگیز دامن می‌زند.
وی با استناد به نتایج سرشماری منتشر شده هفته گذشته توسط سازمان Tell Mama که بر نفرت علیه مسلمانان نظارت می‌کند، اظهار داشت: دیدن چهره‌های عمومی که لفاظی‌های ضد اسلامی را منتشر می‌کنند، بسیار ناراحت‌کننده است.
نویسنده بر این باور است که اگرچه پوشش (پارلمان) از لی اندرسون، نماینده محافظه‌کار پارلمان برداشته شده است، اما ادعاهای او در GB News مبنی بر اینکه لندن و شهردار آن صادق خان، تحت کنترل «اسلام‌گراها» هستند، آسیب‌های پایداری به بار خواهد آورد.
وی با اشاره به مقاله سوئلا براورمن، وزیر کشور سابق که هفته گذشته توسط تلگراف منتشر شد و در آن اظهار داشت که «اسلام‌گراها در انگلستان قصد دارند با قلدری این کشور را وادار به تسلیم کنند» و با این که «ما با قدرت قضایی و قانونی و دانشگاه‌هایمان می‌توانیم برا اسلامگرایان و چپ‌گرایان افراطی فائق آییم» توضیح داد که این نوع لفاظی ها که معترضان طرفدار فلسطین مانند من را به عنوان اسلامگرایان مشکوک اما قدرتمند توصیف می‌کند، فقط باعث ایجاد نفرت بیشتر علیه مسلمانان می‌گردد.
نظیر در ادامه آورده است: این اولین بار نیست که براورمن از چنین احساساتی حمایت می‌کند. تاریخچه اظهارات او برضدمسلمانان الگوی خطرناکی را نشان می‌دهد. هنگامی که حوادث سوزاندن و هتک حرمت قرآن در سال گذشته رخ داد، از جمله پاره کردن یک نسخه از قرآن در مدرسه‌ای در یورکشایر، براورمن در روزنامه تایمز نوشت: «ما در بریتانیای کبیر قانونی در خصوص توهین به مقدسات نداریم. هیچ یک از ما نباید درآنچه تلاش می‌کنند به کشور ما تحمیل کنند، شریک باشیم. اینجا حقی برای مورد اهانت قرار نگرفتن و هیچ قانونی مبنی بر الزام به احترام به هیچ دینی وجود ندارد.»
براورمن همچنین در اکتبر سال گذشته، اعتراضات مشروع علیه کشتار غیرنظامیان در غزه را "راهپیمایی های نفرت" توصیف کرد. این نوع لفاظی، خطر هدف قرار دادن هزاران تظاهرکننده مسلمان را در پی دارد. براورمن حتی تا آنجا پیش رفت که افسران ارشد پلیس را به تعصب متهم کرد و تظاهرکنندگان طرفدار فلسطین را «اواباش» توصیف کرد. سخنان او به جرأت بخشیدن به گروه‌های راست افراطی کمک کرد که با هدف قرار دادن معترضان با شعارهایی مانند "ما می‌خواهیم کشورمان را برگردانیم" و "انگلستان تا زمانی که من بمیرم" ناآرامی‌های بزرگی ایجاد کردند.
نویسنده معتقد است که اظهارات براورمن باعث ایجاد وحشت جناح راست در مورد راهپیمایی‌های طرفدار فلسطین می‌شود، زیرا بسیاری، آنها را نتیجه مهاجرت بی‌رویه و افزایش حضور مسلمانان در جامعه می‌دانند.
وی می‌افزاید: «اما مسلمانان، تنها کسانی نیستند که خواهان آتش بس در غزه هستند، این خواسته‌ها از طیف وسیعی از جامعه، از جمله پیروان یهودیت، مسیحیت، هندوئیسم و ادیان مختلف دیگر و همچنین کسانی که هیچ گرایش مذهبی ندارند، مطرح می‌شود. در آخرین نظرسنجی، 66 درصد از جمعیت بریتانیا خواهان آتش‌بس فوری هستند.»
نویسنده هشدار می‌دهد: «لفاظی‌های ضد مسلمانان پیامدهایی در دنیای واقعی دارد که تأثیر واقعی بر مسلمانان بریتانیایی مانند من می‌گذارد». او به حادثه دیگری اشاره می‌کند که اخیراً در یک مدرسه ابتدایی اسلامی در لندن رخ داد، جایی که مدرسه به هدف قرار دادن کودکان و کارکنان تهدید شد و شخص تهدیدکننده به جنگ اسرائیل علیه غزه به عنوان توجیه آن اشاره کرد. با این حال، این رویداد تنها با تعداد کمی از رسانه‌ها پوشش داده شد و عدم حمایت قابل توجهی از سوی دولت وجود داشت.
در ادامه این گزارش آمده است: «برخی از زنان مسلمان به من گفتند که هنگام بیرون رفتن با لباس اسلامی بیشتر احساس ترس می‌کنند، زیرا در روز روشن مورد حمله قرار می‌گیرند و دولت و برخی نهادهای رسانه‌ای را مسئول ایجاد تفرقه و نفرت می‌دانند.»
نظیر در پایان آورده است: «کلمات، قدرت بسیار زیادی دارند و سیاستمداران دست راستی با هوشمندی از آنها برای برآوردن خواسته‌های مخاطبان خود و بسیج آنها استفاده می‌کنند؛ اما ما به جای آن به همدلی و تمایل برای مقابله با اسلام‌هراسی نیاز داریم. سیاستمداران باید مواضع و سیاست‌های فراگیر را در اولویت قرار دهند که به جای تفرقه، وحدت را ترویج می‌کند... دولت باید گام‌های مشخصی برای مقابله با اسلام‌هراسی به جای انکار وجود آن بردارد، از جمله حمایت از قربانیان جنایات نفرت مرتبط با اسلام‌هراسی.»
وی ادامه داد: «لازم است که برای ایجاد جامعه‌ای که در آن همه افراد بدون توجه به دین و پیشینه‌شان ارزش و احترام داشته باشند، کار کنیم.» من شخصاً نمی‌توانم فراموش کنم که قدرت واقعی در توانایی ما برای پذیرش تنوع و ایستادگی در برابر نفرت در همه اشکال آن نهفته است.»
منبع: تقریب
کلیدواژه: نفرت ضد مسلمانان بریتانیا لفاظی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.taghribnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تقریب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۳۹۱۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
توماج صالحی اعدام می‌شود؟
سید عبدالجواد موسوی در خبرآنلاین نوشت: این که توماج اعدام نمی‌شود را هر آدم نیمه عاقلی حتی می‌داند. توماج اعدام نمی‌شود چنان که هاشم آغاجری اعدام نشد. در ماجرای آغاجری هم، همه می‌دانستند خبری از اعدام در کار نیست. حتی آن کسی که حکم را صادر کرده بود. با این حال خبر آن حکم فقط و فقط حیثیت ایران را در جهان خدشه دار ساخت و اعصاب و روان جمع کثیری از جامعه را تا مدت‌ها بهم ریخت. حالا چرا آن حکم صادر شده بود؟
برای این که یک جناح سیاسی قصد کرده بود حال یک جناح سیاسی دیگر را بگیرد. چرا که آن یکی جناح سیاسی فکر می‌کرد این یکی جناح سیاسی زیادی یابو برش داشته و یکی باید حالی اش کند که حد و مرزش کجاست. احتمالا الان هم یک کسی فکر کرده حالا که قرار است طرح نور به صورت جدی اجرا شود باید از مخالفان زهر چشم گرفت. شاید هم عمدی است و ماجرا خیلی جدی‌تر از این حرف ها. یعنی یک نفر یا یک جریان تصمیم گرفته در هیئت یک انقلابی تمام عیار و به نام دفاع از اسلام و انقلاب بار دیگر مقدمات آشوب و بلوا را در این سرزمین به راه بیندازد. هرچه هست نتیجه اش همان چیزی می‌شود که قبلا شد. در ماجرای آغاجری تندرو‌ها پایکوبی‌ها کردند که آفرین به اقتدار نیرو‌های انقلابی. از آن طرف هم اصلاح طلب‌ها این فرصت را مغتنم شمرده و تا توانستند به بهانه نقد خشونت و ریشه یابی تکفیر و ارتداد، دخل طرف مقابل را آوردند. آغاجری به زندگی طبیعی اش برگشت، اما در قامت یک قهرمان. کسی هم به روی خودش نیاورد که جدی جدی اگر طرف حکمش اعدام بوده پس چرا به این راحتی از خیر جرمش گذشتید؟ اصلا آغاجری جرمی هم مرتکب شده بود؟ این وسط تنها چیزی که مهم نبود آبرو و حیثیت کشور بود. کشوری که قرار بود با انقلابش راهی جدید در دنیای متجدد و متحجر بگشاید و طرحی نو درافکند با یک رای ناصواب تبدیل شده بود به یک کشوری که سخن گفتن و پرسش از عقاید رسمی و حکومتی در آن ممنوع بود و تفتیش عقاید در آن امری رایج. کشوری که به جای پاسخگویی به پرسش و یا شبهه افکنی یک استاد دانشگاه بلافاصله حکم به اعدام او می‌دهد. این داستان غمبار یک بار دیگر دارد تکرار می‌شود. چه می‌توان گفت جز: بیچاره ایران. بیچاره مردم. بیچاره مردم ایران.
tags # توماج صالحی ، اعدام سایر اخبار
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد